Amerikalı yazıçı Cek London öz üzərində işləməyi sevən, yaradıcı fəaliyyətinə şəxsi həyatından daha çox vaxt ayıran insan olub. Lakin onun həyatında bir müddət sonra vəziyyət dəyişib.

Yazıçı evli olmasına baxmayaraq, Anna Strunskiyə aşiq olub və Anna ona öz xanımından boşanmağı təklif edib. Nə qədər paradoksal olsa da, Cek Annaya qədər məhəbbətə inanmayıb. Buna baxmayaraq, Axar.az-ın təqdim etdiyi bu məktubda Cek Annaya aşiq olduğunu gizlədə bilmir:

Oakland, 3 aprel, 1901-ci il.

Əziz Anna!

Mən demişdim ki, insanlar kateqoriyalara bölünməlidir? Yaxşı, əgər demişəmsə, icazə ver, fikrimi izah edim – bütün insanlar yox. Sən məndən qaçırsan. Mən səni saxlaya, tuta bilmirəm. Mən insanları başa düşürəm. Onların etdiklərinin, davranışlarının onda doqquzunu anlayıram. Onların anladığım addımlarında ürəklərinin döyüntüsünü belə hiss edirəm. Amma sən o onda doqquzun içində deyilsən, sən anlamadığım onda birin içindəsən.

Nə vaxtsa iki ruh və lal dodaqlar var idi. Biz çox şeyi birlikdə yaşayıb, birlikdə hiss etmişik. Əlbəttə etmişik! Və biz artıq ikilikdə hiss edə bilməyəndə anladıq ki, bizim ümumi dilimiz yoxdur. Deyilən sözlər bizə gəlib çatmadı. Biz anlaşılmazıq. Tanrı bu maskarada baxıb gülməlidir.

Biz ikimiz də yüksək temperamentliyik, anlaşılması mürəkkəb olacaq dərəcədə böyük enerji meydana gətiririk. Doğrudur, biz çox vaxt tutqun işıqlı yollarla getməyi seçirik – ruhlar kimi. Biz hisslərimizdən şübhə duyduqca onlar bizi öz həqiqətləri ilə şikar kimi ovlayır. Və mən hələ də inanmağa cəsarət etmirəm. Sən hələ də mənim üçün nə edəcəyini kəsdirmədiyim, anlaya bilmədiyim onda birimsən.

Səncə, anlaşılmaz danışıram? Bilmirəm. Amma belə təsəvvür edirəm. Mən ümumi dil tapa bilmirəm.

"Yüksək temperamentli" – bu sözdür. Bizi bir-birimizə bağlayan da budur. Bizim vasitəmizlə yaranan və parıldayan bu enerji ikimizə aiddir, ancaq sənə və mənə. Biz onu öz əllərimizlə yaratmışıq. Və biz hələ də çox fərqliyik.

Sən vəcdlə böyüyəndə mən sənə baxıb gülümsədim? Bu, bağışlanmaz təbəssüm idi. Daha dəqiq desəm, paxıl təbəssüm idi. Mən 25 il repressiyaya məhkum edilməliyəm. Mən coşğulu olmamağı öyrənmişəm. Bu, unudulması çətin olan bir dərsdir. Mən unutmağa başlamışam, amma çətin alınır. Ölümümdən öncə nəyisə unudacağıma ümidlənməməliyəm. Bu, yəqin ki, mümkün deyil. Mən indi öyrənmək cəhdlərimlə öyünə bilərəm. Çalışıram, ikiqat çalışıram, bütün gücümlə çalışıram. Amma bacarmıram. Bacarmıram. Mən indi aydın danışıram? Sən məni anlaya bilirsən? Səsimi eşidirsən? Qorxuram ki, yox. Burda ədəbazlar çoxdur. Mən onların ən uğurlusu deyiləm.